ဦးေအာင္ဆန္း၏ ေနာက္ဆံုးေန

႔

ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႔ ၁၀ နာရီခြဲ ။ မုိးလင္းကတည္းကပင္ ေကာင္းကင္သည္ အံု႔မႈိင္း ညိဳ႕မႈန္လ်က္ရိွသည္။ တိမ္တုိက္ဟူ၍ ဘာမွၾကည္လင္စြာမျမင္ရ။ မုိးကို ၾကည့္ရသည္မွာ ျမဴသန္းေနေသာ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးလုိ ၀ိုး၀ိုး၀ါး၀ါး ေနသည္။ မုိးသည္ ကင္းကင္း လြတ္လြတ္ စဲသည္ ဟူ၍မရွိ၊ တဖြဲဖြဲ ဖြဲေနလုိက္၊ တၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ ရြာခ်လုိက္ ႏွင့္၊ ေနာက္ ေစြ၍ ေနေလသည္။

ဒီကေန႔ အတြင္း၀န္မ်ားရံုးသို႔ သြားစရာရွိသည္။ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ အထူးအရာရွိ ဦးသိန္းဟန္ (ေဇာ္ဂ်ီ)က စေနေန႔ ေန႔လည္တြင္ ေဆာင္းပါးလာယူရန္ ခ်ိန္းထားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အပါးေတာ္ၿမဲ ဗုိလ္ထြန္းလွထံမွလည္း ခရီးသြားျခင္း ေဆာင္းပါး ၀င္ယူရင္း ခဏတျဖဳတ္ စကားစမည္ ေျပာၿပီးေနာက္ ေဇာ္ဂ်ီဆီသို႔ သြားမည္ဟု စိတ္ကူးထားသည္။

၁၀ နာရီေလာက္ကတည္းက အ၀တ္အစားလဲၿပီး မုိးအတိတ္ကို ေစာင့္လ်က္ရွိသည္။ မုိးကား မစဲႏုိင္။ သို႔ႏွင့္ စားပြဲတြင္ထုိင္ကာ အၿပီးမသတ္ေသးေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ကို စပ္ရင္း ၁၁ နာရီ ထုိးသြားေလၿပီ။ မုိးကား မတိတ္ေသးေပ။

ေနာက္ဆံုးတြင္ မုိးစဲလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု စိတ္ခ်လုိက္ၿပီး အေပၚအက်ႌ ၀တ္ကာ လမ္းမႀကီးသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ အဆင္သင့္ေတြ ့ေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ တာေမြ ဘတ္စ္ကားကို တက္စီးလုိက္သည္။ ကားထဲတြင္ ၾကည့္ျမင္တုိင္ဘက္မွ လုိက္ပါ လာမည္ ထင္ရေသာ ေတာသား ၃ ေယာက္ႏွင့္ တရုတ္မ ၂ ဦးကိုေတြ႕ရသည္။ ကား ျပတင္း တံခါးမ်ားမွာ ပိတ္ထားသည္။ ခရီးသည္တုိ႔ကား တိတ္ဆိတ္စြာ လုိက္ပါလာၾကသည္။  အျပင္ဘက္တြင္ကား မုိးသည္ရြာလ်က္ပင္။ ရႊံ႕ဗြက္ခ်ဳိင့္၀ွမ္းတုိ႔ျဖင့္ ျပြမ္းေသာ ရန္ကုန္ ကားလမ္းကား စုိစြတ္လွ သည္။

ကားသည္ သိမ္ႀကီးေစ်းတြင္ ေခတၱရပ္ၿပီး ဆက္လက္၍ တဟုန္တည္း ေမာင္းလာသည္။ ခရီးသည္ အဆင္း အတက္ သိပ္ မရွိလွ။ သို႔ႏွင့္ စပတ္လမ္း (ယခု ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း) ေရာက္လ်ွင္ က်ေနာ္ ဆင္းလုိက္သည္။

ထုိ႔ေနာက္ ဒါလဟုိဇီ လမ္း(ယခု မဟာဗႏၶဳလ လမ္း)ဘက္မွ စပတ္လမ္းကို ျဖတ္ကူးလုိက္သည္။ လမ္းေဘးတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားသည္ ဟုိတစု သည္တစု ရပ္လ်က္ရွိသည္။ ကားတခ်ဳိ႕ကား သြားလာလ်က္။

ထီးေဆာင္းလ်က္၊ မုိးကာ၀တ္လ်က္ လူမ်ားသည္ သြားၾကလာၾကႏွင့္ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနသည္။

သူရိယတုိက္ေရွ႕အ၀င္ တံခါးမေပါက္ႀကီးတြင္ကား လူမ်ားသည္ အတြင္းသိုေမ်ွာ္လုိက္။ စကားေျပာလုိက္ႏွင့္ ေနၾက သည္ကိုေတြ႕ျမင္ရ သည္။ က်ေနာ္ကား ရံုးဆင္းခ်ိန္မို႔ လူေတြရႈပ္ေနတာ ထင္ပါရဲ့ ဟုသာ သာမန္ ေအာက္ေမ့ မိသည္။

က်ေနာ္သည္ အင္မတန္အရိပ္ေျခကို မသိတတ္၊ မျမင္တတ္သူ ျဖစ္ေခ်သည္။ ခါတုိင္းကဲ့သို႔ပင္ ရဲရဲတင္းတင္း တံခါး ေပါက္မွ အတြင္းသို႔ ၀င္သြားသည္။ လမ္းကူး တြင္ကားလက္နက္ကုိင္ စစ္သားမ်ား ေစာင့္က်ပ္လ်က္ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ခါတုိင္းလည္း ေစာင့္ေနက်ပဲဟု ထင္လုိက္မိသည္။ က်ေနာ္သည္ အတြင္း၀န္ရံုးကို သြားခဲလွေပသည္။

ညွဳိးေလ်ာ္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ လံုခ်ည္ အျပာ ၀တ္ထားေသာ စာေရးမ ႏွစ္ဦးသည္ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ႏွင့္ ရံုးထဲမွ ထြက္လာသည္။ သို႔ႏွင့္ အလယ္ဆင္၀င္ေအာက္ ကားဆုိက္သည့္ေနရာသုိ႔ ေရာက္လာသည္။ ခါတုိင္းလုိ ရံုးေစမ်ား ခ်ာပရာစီမ်ား ရပ္ျပဳေနသည္ကို အလ်င္းမေတြ႕ရ၊ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္၍ ေနသည္။

ဗိုလ္ထြန္းလွ အခန္းသို႔တက္ရန္ ေလွကားထစ္ တထစ္ ႏွစ္ထစ္ တက္မိၿပီးမွ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလွသည္ကို စိတ္ထင့္ သြား၍ ဗိုလ္ထြန္းလွ ေခတၱရံုးဆင္းခ်ိန္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ သြားေနလိမ့္မည္ဟုေတြးကာ မတက္ေတာ့ဘဲ ဆင္၀င္ေအာက္မွ ျဖတ္သန္းကာ တဘက္ရွိ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ရံုးခန္းသို႔ လာခဲ့ေလသည္။ ေဇာ္ဂ်ီထံသို႔ အျပန္က်မွပဲ ၀င္ေတာ့မည္ေလ၊

လႊတ္ေတာ္ရံုး ၀င္၀င္ျခင္း သခင္ႏု၏ ရံုးခန္းတံခါးမွာ ပိတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သကၠလပ္ခန္းဆီး အစိမ္းပုတ္ ၾကီးမွာလည္း  ဆြဲပိတ္၍ထားသည္။ သခင္ႏု၏ ရံုးခန္းကုိ ေက်ာ္၍ ေဇာ္ဂ်ီ၏ အခန္းသို႔ ေရာက္ေလျပီ။ သူ႔အခန္းမွာလည္း တံခါး ပိတ္ထားၿပီး ခန္းဆီး အစိမ္းပုပ္ၾကီးလည္း ဆြဲ၍ထားသည္။ ရံုးေစ ႏွစ္ေယာက္မွာ နံရံကိုမွီကာရပ္ေနၾကသည္။ ခါတုိင္းလုိ စကားေျပာမေနၾက။ သူတုိ႔သည္ ေငးမႈိင္ေတြေ၀၍ တမ်ဳိးၾကီး ျဖစ္ေနသည္ဟု ေအာက္ေမ့လုိက္သည္။

က်ေနာ္က ငုိင္တုိင္တုိင္ေနေသာ ရံုးေစတဦးအား ‘ဦးသိန္းဟန္ရွိသလား’ ဟုေမးသည္။ ‘ရွိပါတယ္ခင္ဗ်’ ဟု ခပ္တုိးတုိး သာသာ ေအးေအးေျဖသည္။ သည္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာပ်က္ ေနေၾကာင္း အေသအခ်ာ သိလုိက္ေတာ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္ကား မရွင္း။

တံခါးေစ့ထားသျဖင့္ အတြင္းသို႔ ရုတ္တရက္ မ၀င္၀ံ့ေသးဘဲ တံခါး၀တြင္ ရပ္ကာ ရံုးေစဘက္သို႔ တဖန္လွည့္၍ ‘‘အထဲမွာ အစည္းအေ၀း လုပ္ေနသလား’’ ဟု ေမးရသည္။

ရံုးေစသည္ ဘာမွမေျပာဘဲ အသာတယာ ေစ့ထားေသာ တံခါးကို ဖြင့္ေပးသည္။ လွမ္းၾကည့္လုိက္ရာ သူ၏စားပဲြတြင္ ထုိင္ေနေသာ ေဇာ္ဂ်ီကုိေတြ႕မွ ထီးကိုေထာင္ၿပီးအတြင္းသို႔ ၀င္လုိက္သည္။

ရံုးခန္းကား တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္။ ေစ့ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမွ ျပာစိမ္းစိမ္း မွန္ေရာင္ရိုက္ဟပ္သျဖင့္ အခန္းသည္ စိမ္းစိမ္း ျပာျပာ ျဖစ္ေနသည္။ အခန္းထိပ္ရွိ စားပဲြႀကီး တြင္ကား တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ အႀကံေပး အရာရွိ ၀တ္လံု ဦးခ်န္ထြန္းသည္ ေခါင္းငိုက္ကာ ေငးမႈိင္လ်က္ရွိသည္။

ေဇာ္ဂ်ီသည္ က်ေနာ္၀င္လာသည္ကို ျမင္ေသာ အခါ ဆိတ္ဆိတ္ပင္၊ စကားမဟဘဲ ထုိင္ရန္ ကုလားထုိင္ကိုသာ လက္ျဖင့္ ညႊန္ျပသည္။ သူသည္ ေငးငိုင္၍ေနသည္။ အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္လ်က္ ရွိသည္။ က်ေနာ္ကား ခါတုိင္းလႈပ္ရွား ဆူညံ၍ ေနတတ္ေသာ အတြင္း၀န္မ်ားရံုးသည္ ဘာေၾကာင့္ ယခုလုိ အံု႔မႈိင္းရီေ၀၍ ေနသည္၊ ဆိတ္ၿငိမ္၍ ေနသည္ကို အံ့ၾသလ်က္ ရွိသည္။

အတန္ၾကာ ဆိတ္ၿငိမ္ေနရာမွ ‘‘အားလံုးေတာ့ ဒုကၡျဖစ္ကုန္ၿပီ’’ ဟု ေဇာ္ဂ်ီက တုိးတုိး ညည္းေလသည္။ က်ေနာ္ကား ဘာမွန္း မသိ ေသးသျဖင့္ ေၾကာင္ေနရာ သူက အကဲခတ္မိ၍ ေနရာမွထကာ လက္ျပ၍ အျပင္သို႔ ေခၚခဲ့သည္။ က်ေနာ္သည္ ထိက္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။

‘‘လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားရေအာင္’’

မုိးတဖြဲဖြဲတြင္ ရံုးခန္း အျပင္ဘက္ ေျမနီ လမ္းကေလးေပၚ ေရာက္မွ က်ေနာ္က မေနႏုိင္၍ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆရာ ဟု ေမးမိသည္။

‘‘မင္း မၾကားေသးဘူးလား’’ဟု ေဇာ္ဂ်ီက အံ့ၾသေနသည္။

‘‘ဟင့္အင္က်ေနာ္အခုပဲဘတ္စ္ကားေပၚကဆင္းၿပီးရံုးကုိတန္းလာတာ’’
သည္ေတာ့မွ ေဇာ္ဂ်ီက ျဖစ္ပံုကို ေျပာျပသည္။ ျခေသ့ၤတပ္ စစ္ယူနီေဖါင္းကို ၀တ္ထားေသာ လက္နက္ကုိင္ လူ ၄ ေယာက္သည္ က်ေနာ္ ျဖတ္လာခဲ့ေသာ အလယ္ဆင္၀င္ေအာက္မွ တက္လာကာ ဦးေအာင္ဆန္းရံုးခန္းအတြင္းသို႔ အတင္းတြန္း၀င္၍ အစည္းအေ၀း ျပဳလုပ္ လ်က္ရွိေသာ အမႈေဆာင္၀န္ၾကီးမ်ားအား စတင္းဂန္းျဖင့္ ပစ္ခတ္ၾကၿပီး မည္သူမ်ွ ဖမ္းဆီးျခင္းမခံရဘဲ ဂ်စ္ကားျဖင့္ထြက္ေျပး လြတ္ ေျမာက္သြားသည္။ က်ေနာ္ မေရာက္မီ ၁ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔က ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္သည္ သည္သတင္းကို ၾကားေသာအခါ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္သြားသည္။ အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ အတြင္း၀န္ရံုး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထဲတြင္ကား စာေရး စာခ်ီ စေသာ ရံုးသားတုိ႔သည္ ညွိဳးးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆိတ္ျငိမ္စြာ စားေသာက္၍ ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ တစ္စားပြဲျခားရွိ ႏုိင္ငံေရးရာ အတြင္း၀န္ ကုိေက်ာ္ျမင့္ကေလးက လွမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ သူသည္ ခပ္ေအးေအး ခပ္ေတြေတြပင္ လက္ဖက္ရည္ကို ေသာက္ေနသည္။

‘‘အင္မတန္ႏွေျမာဖို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ သိပ္ၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ႀကံမႈပဲ’’ စသည္ျဖင့္ လူအခ်ဳိ႕သည္ ျငီးတြားလ်က္ ရွိၾကသည္။

ေဇာ္ဂ်ီက ‘‘အမ်ဳိးသား ပ်က္စီးျခင္း တရပ္ပဲ’’ ဟု တသသေျပာသည္။

‘‘က်ေနာ္ ရံုး၀င္းထဲ ၀င္လာေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ပုလိပ္ေတြကို ေတြ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ၀င္လာတာကုိ မတားၾကဘူး။ ဆင္၀င္ ေအာက္ အ၀င္မွာေတာင္ အသိစာေရး ၁ ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕သားပဲ။ သူကလည္း ဘာမွမေျပာဘူး’’။

‘‘လူေတြဟာ မေျပာရက္ၾကဘူး’’ ဟု ေဇာ္ဂ်ီက ဆုိေလသည္။

လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနၾကစဥ္ ခုတင္ပဲ ေဆးရံုက ျပန္လာေသာ ရံုးသားတဦး အပါးကပ္လာ၍ ‘‘ဘယ့္နဲ႔လဲ’’ဟု က်ေနာ္တုိ႔က ၀ုိင္း၍ ေမးျမန္းၾကသည္။ သူက မုိင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးမွ တပါး အားလံုးဆံုးရွာၿပီဟု ေျပာသည္။ သူ႔အသံမွာ တုန္ေန၍ မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနသည္။

‘‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေကာ’’ ဟု တေယာက္က တုိးတုိးေမးသည္။

‘‘မ်က္ႏွာကို အ၀တ္ျဖဴနဲ႔ ဖံုးထားတယ္’’

က်ေနာ္လည္း ၾကာၾကာ မေနႏုိင္ဘဲ ဂ်ဴဒါအီစကယ္လမ္း (ယခု သိမ္ျဖဴလမ္း) တံခါးေပါက္မွ ေက်ာ္၍ အျပင္ဘက္လမ္းသို႔ ထြက္ခ့ဲသည္။ မုိးသည္ တစိမ့္စိမ့္ ရြာလ်က္ပင္။ လူတစ္အုပ္သည္ မုိးထဲတြင္ ထီးေဆာင္း၍၊ တခ်ဳိ႕ထီးမပါဘဲ၊ အခ်ဳိ႕ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ရပ္ကာ အတြင္း၀န္ရံုးဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ကုလားႏွင့္ တရုတ္လည္းပါသည္။

လူတစ္ေယာက္က က်ေနာ္၏ လက္ေမာင္းကို ဆဲြကုိင္၍ ‘‘ဒီမယ္ ခုနက ၀န္ႀကီးေတြ ေသနတ္ပစ္ခံရတယ္ ၾကားတယ္၊ ဟုတ္သလား ခင္ဗ်ာ’’ဟု ေမးသည္။ သူကား အေၾကာင္းမ်ဳိးစံုကို သိခ်င္ ေနေပလိမ့္မည္။

‘‘ဟုတ္ကဲ့…’’ ဟူ၍သာ ေျဖၾကားျပီး တစ္ဘက္သို႔ ျဖတ္ကူးရင္း အသင့္ေတြ႕ရေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ကားကုိ တက္စီးလုိက္သည္။ ကားသည္ လမ္းမေတာ္ဘက္သုိ႔ ေျပးလ်က္ရွိသည္။

ကားထဲတြင္ လူမနည္းလွေပ။ ခရီးသည္ အားလံုး မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္းၾက။ ခပ္ရြယ္ရြယ္ မိန္းမပ်ဳိတဦးက ‘‘ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေနာ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ’’ ဟု ျမည္တမ္းလ်က္ ရွိသည္။

ေစ်းသည္ဟု ထင္ရေသာ ခပ္အုိအုိ မိန္းမႀကီး ႏွစ္ေယာက္သည္ ‘‘ဗုိလ္ခ်ဳပ္ အသက္ရွင္ပါေစေတာ္’’ ဟု ဆုေတာင္း၍  ေနသည္။

ယခုမွပင္ သိရေသာ မိန္းမတေယာက္က ေမးျမန္းသည္ကို ‘‘မေျပာၾကနဲ႔ မေျပာၾကနဲ႔’’ ဟု အသာလက္ကုတ္၍ တီးတုိးတားျမစ္သည္။ သူတုိ႔သည္ မေျပာရက္ၾက။ သန္႔ျပန္႔စြာ ၀တ္စားထားေသာ တရုတ္တစ္ဦးက‘‘အားကီး ရက္စက္တာပဲ’ဟု က်ေနာ့္ ဘက္သို႔ လွည့္၍ ေရရြတ္လ်က္ရွိသည္။ မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းႏွင့္ ဘတ္စ္ကား ဒရိုင္ဘာသည္ “ေတာက္ ” ေခါက္လုိက္သည္။

သိမ္ႀကီးေစ်းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လူသြားလူလာ ကင္းရွင္းေနေပၿပီ။ ေစ်းဆုိင္မ်ား ပိတ္ထားေလၿပီ။ သတင္းသည္ တမုဟုတ္ခ်င္း ပ်ံ႕ႏွံ႔၍ သြားေလၿပီ။ ေမာ္ေတာ္ကား၊ လန္ခ်ားတုိ႔ကား ခပ္ျမန္ျမန္ သြားလာေနၾကသည္။

ကားလမ္းေပၚမွ ဆင္း၍ လမ္းထဲသို႔ ၀င္လာေသာအခါ အိမ္၀တြင္ လူတုိ႔သည္ မႈိင္တုိင္တုိင္ႏွင့္ ရပ္ကာၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ လူတုိ႔သည္ အၿငိမ္မေနႏုိင္ၾက။ မုိးသည္မစဲဘဲ ရြာလ်က္ပင္။

လူတုိ႔သည္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ဟု တတြတ္တြတ္ ျမည္တမ္းရင္းပင္ ညေန ေစာင္းလာေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆုံးေၾကာင္းကား ညေနထုတ္ သတင္းစာမ်ားမွ ၾကားရေလၿပီ။

မည္သူ႔မ်က္ႏွာ ၾကည့္ၾကည့္ မ်က္ႏွာညိွဳးငယ္ႏြမ္းလ်စြာႏွင့္။ လမ္းမေပၚမွ စက္ျပင္ဆရာတဦး၏မိန္မပါးစပ္မွ ‘‘က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ထမင္းလည္း မခ်က္ေတာ့ဘူး၊ စားခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူးရွင္’’ ဟူေသာ အသံသည္ သဲ့သဲ့မွ် ေပၚထြက္လာသည္။

ေန၀င္မီးၿငိမ္း အမိန္႔ ထုတ္ထားသျဖင့္ ညဥ့္ဦးသည္ တိတ္ဆိတ္ကာ ေမွာင္လွသည္။ အိမ္သားမ်ား ဆံုတုိင္း ေန႔ခင္းက အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာၾကသည္။ ရွဳိက္သံ၊ တမ္းတသံ၊ ညဥ္းညဴသံ၊ တသသံ။

တိတ္ဆိတ္ ေမွာင္မည္းသျဖင့္ ေစာေစာ အိပ္ရာ၀င္ၾကေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ၾက။ ေန႔ခင္းကဟာ အိပ္မက္ပဲ ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု မိန္းမမ်ားက ဆုေတာင္းၾကသည္။

ညဥ့္နက္ေသာ္လည္း ေခ်ာင္းဟန္႔သံ၊ လူးလြန္႔သံတုိ႔သည္ ဆက္၍ေနသည္။ ရွဲခနဲ မီးျခစ္၍ ေနာက္ေဖး ထၾက ျပန္သည္။

တေရးႏုိးဆံုလွ်င္ ‘‘ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေမ့ေပ်ာက္ပါ့မလဲေနာ္’’ဟု အိပ္ခ်င္သံႏွင့္ ဆုိၾကသည္။ တေရးႏုိးတုိင္း သတိရလ်က္ ရွိသည္။ မၾကာခဏ အိပ္မက္ၿပီး ႏုိးသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ တေအာက္ေမ့ေမ့၊ တသသႏွင့္ ထုိညကို လြန္ေျမာက္ရသည္။

ေရးသားသူ – ဒဂုန္တာရာ

၁၉၄၇
ၾသဂုတ္လ

“အယ္ဒီတာ စာပြဲ၊ စာေပ၊ အႏုပညာ ေ၀ဖန္ေရး ႏွင့္ ပန္းႏုေရာင္အို” စာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိေသာ ဤ ေဆာင္းပါးအား ဆရာ ဒဂုန္တာရာ ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။“